Hoewel ik de afgelopen maand wel een aantal keer met mijn fototoestel op stap ben geweest, heb ik daar maar weinig, in mijn ogen, publiceerbare foto’s aan overgehouden. Vandaag was de door Johan van Watering georganiseerde nieuwjaarswandeling en prijsuitreiking van zijn fotowedstrijd. Maar omdat ik gisteren met mijn wandelvrienden, na een wandeling van 25 km voor een groot deel door de regen, in Ermelo in een biercafé ben geëindigd, (14 bieren op de tap en 68 op de fles) zat er vanochtend niets anders op dan uit te slapen. Tot mijn grote vreugde heb ik gehoord dat één van mijn inzendingen voor deze fotowedstrijd een eervolle vermelding heeft gekregen. Net als vorig jaar! Na een halve ochtend in mijn pyjama op de bank gezeten te hebben, ben ik toch maar in de auto gestapt en met mijn foto-uitrusting naar Zandvoort gereden. Om weer een keer aan de kust te gaan fotograferen zat al langer in mijn hoofd. Hoewel ik wist dat het behoorlijk waaide, was ik toch overvallen door de kracht van de wind en het pijnlijk schuren van het opgewaaide zand. Ik realiseerde me al direct dat ik mijn fototas voor niets had meegenomen. Die zou niet open gaan. Doel van vandaag was het “vastleggen” van de omstandigheden van het weer.

Ik heb al mijn foto’s van vandaag omgezet in zwart/wit. Ik vond dat er zo wie zo weinig kleur in het landschap zat en ik vind dat door de omzetting de rauwheid van het weer van vandaag er nóg beter uitkomt. Geen lieflijke kleuren en romantisch stilleven. Veel meer dan alleen harde wind, opwaaiend zand en een beetje zon was er overigens niet te beleven. Het was in eerste instantie best wel druk met wandelaars op het strand. Ik ben toen een stukje zuidwaarts gaan lopen. Tegen de wind in. Je wilt niet weten waar overal zand in is gewaaid.

Woest weer kun je op vele manieren uitdrukken. En uiteindelijk had het wandelende publiek ook nog een mooie functie.

Tot slot nog een 3-tal foto’s waarbij ik geprobeerd heb door “beweging” duidelijk de invloed van de wind te laten zien: voortwaaiend schuim, zand tegen een hekje en wapperend gras met een stilstaand hekje.

Na 2 uur fotograferen was ik doodop. Misschien had ik de wandeling en consumpties van gisteren nog wel in de benen. Maar ik was blij dat ik weer in mijn auto zat. Thuis gekomen was ik happy met de resultaten. Met deze blog als gevolg.