2014 Is voor mij wel het jaar van de fotoreisjes geworden. Dat heb ik zelf veroorzaakt: in de eerste plaats omdat ik vond dat ik mezelf de voorgaande twee jaar ernstig tekort heb gedaan op het gebied van fotograferen. In de tweede plaats omdat ik zelf deze fotoreisjes dit jaar bewust en met volle verstand geboekt heb. Net terug van een fotoreis naar fotoreis New York, één werkweek minus twee ziektedagen, ging ik al weer pakken om een paar dagen te gaan fotograferen in het Beierse Woud, in National Park Centre Lusen, met een fotografengroepje onder leiding van Loulou Beavers. Hier zijn o.a. beren, lynxen, wolven, wisenten, otters, etc redelijk makkelijk te fotograferen. Loulou heeft “de lach aan d’r kont hangen” wat direct een ontspannen en gezellige sfeer geeft en snel overgenomen wordt als groepssfeer. Grote luxe dat ik mocht meerijden met Menno die mij zaterdag 4 oktober ‘s-ochtends thuis ophaalde en mij donderdag 9 oktober moe maar voldaan weer thuis netjes voor de deur afzette. Beieren is overigens langer rijden dan New York vliegen is… voor degene die dat interessant vindt om te weten. Makkelijk vergelijken als de reisjes zo dicht op elkaar zitten. Afijn, we kwamen zaterdag rond een uur of 5 aan, we hebben met elkaar kennis gemaakt, gegeten en kregen direct daarna van Loulou haar presentatie met informatie, tips en toe te passen technieken die we de volgende dag konden gebruiken in het wildpark. Zondagochtend zou onze eerste target de beren zijn. Om het hele wildpark rond te lopen ben je een kilometer of 7 onderweg. Vooral de verblijven van het grotere wild zijn behoorlijk groot, is er ruimte voor de dieren om zich op verschillende plekken op te houden en zijn er ook mogelijkheden voor de dieren om zich terug te trekken. Voor de bezoeker of fotografen zoals wij betekent dit dat je soms uren moet wachten voordat de dieren zich laten zien of dat er reuring ontstaat. Voedermomenten zijn bij uitstek de momenten dat er iets gebeurt. Toen wij zondagochtend met elkaar al tetterend bij het berenverblijf kwamen zat één van de beren net te badderen. Dat had ie daarna snel gezien en na kort rondscharrelen heeft ie zich samen met z’n partner teruggetrokken in de voedersluis. Wachtend op…. Een aantal van ons die omgelopen zijn hebben één van de beren nog betrapt op een schitterende pose liggend over een rots. Maar daar was ik niet bij. Ik stond te tetteren…. Daarna zijn we doorgelopen naar de vogelverblijven.

We dachten dat de zwijnen wel snel gevoerd zouden worden, maar in het zwijnengebied hebben we zelf maar geluncht. De zwijnen hebben zich maar even, al rond rennend, laten zien. In de middag zijn we nog maar eens terug gegaan naar de beren. Die hadden inmiddels wat te eten gekregen wat ze met smaak aan het wegwerken waren. We hebben flink geschoten. Foto’s, dus.

Maandagochtend zijn we bij de Lynxen begonnen. Op het moment dat we het platform op kwamen waren die dieren behoorlijk actief. Wij dachten dat we het voeren mee zouden maken, maar uiteindelijk haalde één van de lynxen een konijn onder het platform vandaan.

Het voeren had al plaats gevonden. De ene lynx ging spelen met z’n dooie prooi:

terwijl de andere lynx verderop voor ons ging poseren op een rots:

Een aantal Franse fotograferen met enorme zoomlenzen betraden ook het platform. Binnen de kortste keren was er bij hen grote irritatie over ons gepraat. Het zou de dieren verstoren. “It’s not a zoo” werd ons toegebeten. “O yes, it is”. Later in de week werd dezelfde Fransman de oren gewassen door een vrouwelijke gids van het park die met een groep kinderen op het platform kwam en waartegen hij zich ook geïrriteerd uitliet over praten. Ze vertelde op het niveau van ongeveer 120 dB(A) dat de dieren zich nooit wat aantrokken van de mensen en dat zelfs een fanfare ze niet uit hun doen zou brengen. Wij waren wél uit ons doen… Op naar de wolven.

Die zouden rond 11 uur gevoerd worden. Om 1/2 2 was het zover. Reuring alom. Zowel op het platform bij al het publiek als bij de wolven zelf.

En zo zijn we 4 dagen lekker bezig geweest. Elke avond werd van ieder 3 foto’s besproken. We hebben fantastisch weer gehad en het was onderling heel gezellig. Zo waren de wachttijden redelijk makkelijk door te komen. Maar ik moet er niet aan denken om hier in m’n eentje te zijn en zo lang te moeten wachten op wat beweging en actie. Verder heb ik nu wel een beetje de grenzen bereikt van mijn huidige foto-apparatuur. Lichtgevoeligheid, mogelijkheden tot goed inzoomen en scherpte lieten een beetje te wensen over. Van Loulou heb ik haar 80-400 mm lens een dag mogen gebruiken. Heerlijke lens. Ik word er alleen een beetje hebberig van.

Kijk voor meer fotoresultaten van het wildpark in Beierse Woud ook eens bij “Recente foto’s”.